"Ik ben niet zo iemand die intens stilstaat bij het verlies van bekenden. Ben meer een bladzij-omslaander, een accepteerder.

Niet dat ik ze niet echt mis, maar ik maak er geen drama van.
Toch wil ik graag even een uitzondering maken voor mijn moeder, bij sommige wellicht bekend als Den Ouden Neel, nu 1 jaar geleden overleden.
Met dit verhaal wil ik haar dan toch even memoreren, dat vind ik wel passen.
Missen doe ik haar niet vaak, heb een druk leven, en doe wat moet gebeuren.
Dus erg veel tijd om te mijmeren over het gemis heb ik gewoonweg niet.
Ja, op sommige momenten, zoals in musea tijdens mijn vakanties, wanneer ik een tuttendingetje zie, dan moet dat voor Den Ouden Neel worden ingepakt.
O neen die is er niet meer, flitst er dan na een klein moment door me heen.
Of met de feestdagen, dan ging ik haar halen om te eten, das ook voorbij.

Twas altijd wel een heel gedoe met die invalidenbus, maar ik genoot enorm van haar sprankelend gezicht als er waarschijnlijk weer een avontuur aankwam.
Zo’n dag zat regelmatig vol verassingen, lekker kuieren of gewoon naar een grote stad om een modern iets te gaan zien of zo. Het bezoek in 2020 aan
Zaltbommel was iconisch. Onderweg las ze aandachtig de krant, 96 jaar hè.
Op de terugweg over de dijk langs de machtige Waal reden we achter een kar vol zonnebloemen die ze mooi vond. Voor weinagh kochten we een emmer vol. Bij aankomst in het tehuis pronkte ze met de zonnebloemen als een pauw met zijn kleurrijke verenpracht. Dat was nog eens genieten van- en met haar.

Niet dat het alleen maar leuk was hoor, natuurlijk niet. Vaak genoeg had ik haar graag achter het behang geplakt, wat een buien zeg, soms tot ruzie toe.
Wel een “grappige” gebeurtenis was dat we druk kwebbelend vanaf Respect (het verzorgingstehuis) over de Scheveningseweg richting centrum reden.
Tijdens het optrekken bij de kruising hoor ik HHHOOOOOOOOO!!! En tuimelt de rolstoel met Den Ouden Neel er in een kwartslag achterover.
Schrok me rot, wel de klemmen er op, maar de remmetjes vergeten, helaas.
Jeremieer en zo, “Ja Mam, hou nou maar op, zo erg is het nou ook weer niet”, probeerde ik haar nerveus te sussen met een toeterende rij auto’s achter ons.
100 kilo weer een kwartslag voorover-kantelen is zwaar, en ik kan het weten.
Even later, of er niets gebeurd was, gewoon weer aan de koffie met gebak:-)
Het zijn mooie herinneringen en die heb ik voor mijn leven binnen. En eerlijk, hoeveel mensen hebben de mazzel dat ze 66 jaar met hun moeder meeleven?
Missen, natuurlijk wel, maar niet traumatisch. Tis goed zo, ze was op, 1 eeuw.

Tekst: Mink Out. Bundel de Kunst v/h Kijken 2 kopen: www.conckshop.nl." 


Mink Out is de eigenaar van De Conckelaer in Voorburg. Hij schrijft elke week een column die op zaterdag om 16:00 uur verschijnt op de website van Midvliet.

Onderstaand schilderij koos Mink uit om bij zijn column te laten plaatsen.


                                                                                  Januari 1889 Vaas met vijftien zonnebloemen (Arles) Vincent Willem van Gogh