Ja, eens op snelweg moet je toch een keer tanken nietwaar. En wat doe je dan: je neemt een bamihap, een roze koek, melkie, Cola Zero en een bakkie cappuccino. Het kost een godsvermogen. 

Das natuurlijk niet zo gek, want alsof rupsje-nooit-genoeg, lees de Staat, nog niet al zat geld van auto’s en benzine binnenharkt, wil ze ook nog eens flink verdienen aan het verpachten van de plek voor het tankstation.

Tis net als bij het café. Je kan wel klagen over de prijs van het ijskoude biertje, maar die moeten wel de kosten van de gehele exploitatie opleveren.
Nou ja, ga aan een picknicktafel zitten, zo’n bamihapje vind ik zalig, dus samen met het minipakje melk, nog halfvol ook, is dit tussendoorsnackje zo weg.

Het bakkie cappuccino en de roze koek besluit ik al rijdend te nuttigen. Er zit zo’n gat in het dashboard, moderne mensen zeggen cupholder, ik niet.

Zet hem dus in dat gat en dan de suiker er in, maar ja, er zit zo’n strak anti-lekdekseltje op. Tijdens het rijden zo’n deksel er af krijgen is geen sinecure, zeg maar een klote klusje, hetgeen mij en de anderen in levensgevaar brengt.

Maar weer van de snelweg af, suiker er in. Met het wel erg dunne en smalle roerstokje koffie en suiker mengen is net zo’n karwei als het deksel lichten.

Roer je rot zullen we maar zeggen. De beloofde gelukzalige koffietijd had, door deksel en roerstok, plaats gemaakt voor een intensief prutskwartiertje.

Even later zat ik met de vlam in de pijp en een roze koek door het kleine gaatje in het deksel, alsnog gelukzalig aan mijn cappuccino te lurken.

Hapje zoete koek en een slokje, ondanks het driftig roeren, bittere koffie. Achteraf nog niet eens een gekke combi, suste ik mezelf tot tevredenheid.

In een paar teugen was de koffie op. Nu alleen het schuim nog dat zich, ook met optimale zuigkracht, lastig door de kleine deksel-doorgang liet zuigen.

Een 2^e keer stoppen werd me toch wat al te gortig dus trok ik de barrière, tussen mond en het melkschuim, met mijn tanden van de beker af. 

Fel plat Haags pratend maar weer een afslag genomen. Een T-shirt afdeppen met 120 km per uur is ook niet echt bevorderlijk voor de verkeersveiligheid.

Neen, dit mobiele koffieritueel wordt overduidelijk nooit meer ‘my cup of tea’. Nou frequenteer ik vaak mijn geliefde Florencia voor mijn verlaat ontbijt. 

Tot mijn schrik hadden ook daar de wiebelroerstokjes de macht gegrepen. De dag erna lagen ze opvallend snel in de afvalbak. We roeren daar ons bakkie troost gewoon weer met een gespierde ijslolliestok, dat ontroert enorm.  


Tekst: Mink Out.