"Tegenwoordig kom ik een stuk makkelijker mijn bed uit.

Dat zit zo: ik heb in mijn huis alle klepraampjes, 5 in getal, voorzien van een elektrische opener met afstandsbediening.
Ik ben, ondanks mijn bijna 68 lentes, nog steeds een speels type. Dus wanneer, aan het einde van de slaapcyclus, mijn eerste oog zich snel opent en het luie ietwat later en trager, popel ik van ongeduld om de raampjes te openen en spring flux als een jonge hinde in de benen om dit te gaan doen.
Kan het echt iedereen aanraden, tis leuk, je bent er zo uit en hoeft niet dagelijks, met gevaar voor eigen leven, op een wankele stoel te gaan staan.
Laten we het zo stellen: het verlengt mijn levenskansen aanzienlijk.

Na van deze rondgang door mijn paleis te hebben genoten, kom ik in de keuken alwaar ik mijn vrienden ontmoet. Vriend Tijgah krijgt zijn eten en vervolgens sla ik de hand aan een andere goede vriend, het Nespresso koffiezetapparaat.
Terwijl zijn indringend gebrom het ontwaken van dit heerlijk huis aankondigt is het tijd voor de actualiteit en zet ik het de radiootje aan, het nieuws.

Weer teleurstelling over de oneindige slachtingen in Gaza, Oekraïne en veel meer plekken op deze wereld en dan nu ook nog ff die Trump en z’n kliek.
Hoop zo dat zijn politiek een hoger doel dient waar ik niet bij kan, maar het voelt verre van goed, wat zeg ik, het voelt ronduit slecht. Zo langzamerhand gewend aan deze rampspoed nip ik, in mijn behaaglijke Temu Djellaba, zeg maar ff een blauwe monnikspij-achtige jurk, mijn eerste smakelijke bakkie.
Het weer belooft veel goeds, dus met de personeelsschaarste wordt het rennen, maar ik kan wel fijn op de Black Beauty naar mijn fijne werkplek.
Laten we de ellende maar ff vergeten. Wij wisten tijdens de koude oorlog al dat je er tóch weinig aan kon doen dus leefde je gewoon door. Als het ware een beetje dansen op de vulkaan eigenlijk. Hij kon zo uitbarsten, maar we leefden nog toch? Nou, hetzelfde gebeurt nu weer, alleen met een spoortje lava dat aan de zijkant wegsijpelt, hopen dat het snel stolt. Dans dapper door.

Om dit hak op de tak verhaal wat vrolijk af te sluiten nog ff dit:
de magnolia staat in volle bloei. Bossen narcissen staan netjes gerangschikt in bermen. Krokussen en sneeuwklokjes steken, verspreid in perken, hun kopjes boven het maaiveld, de vogels komen terug uit het zuiden. Het wordt lente.
Het rommelt flink onder onze voeten, maar we dansen gewoon dapper door.

Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl." 


Mink Out is de eigenaar van De Conckelaer in Voorburg. Hij schrijft elke week een column die op zaterdag om 16:00 uur verschijnt op de website van Midvliet.

Onderstaand schilderij koos Mink uit om bij zijn column te laten plaatsen.


                                                                                 1913 Dancer. Emil Nolde