Op maandag 6 januari werd in het gemeentehuis in Leidschendam de nieuwjaarsreceptie van de gemeente gehouden,

In zijn nieuwjaarsspeech riep burgemeester Martijn Vroom op om te investeren in elkaar. 

Hieronder de complete speech van de burgemeester van Leidschendam-Voorburg




"Beste mensen,

Wat goed om elkaar hier te zien en te ontmoeten!

De allerbeste wensen voor dit nieuwe jaar!

Speciaal welkom voor de jongeren van de focusgroep van Sport en Welzijn. Ik ben blij dat jullie er zijn, jullie hebben mooie plannen voor 2025. Heel goed.

Als u nou denkt, waar heeft ‘ie het over?

Spreekt u ze dan straks even aan?

Heel mooi ook om een flink aantal collega’s vanuit andere gemeenten te kunnen begroeten. Steeds meer realiseren we ons – en gelukkig maar! - dat geen enkele gemeente het meer in zijn of haar uppie kan.

Ook jullie dus: de beste wensen!

De afgelopen dagen heb ik heel wat lopen na te denken over ‘de beste wensen’. Het is bijna routinematig dat je het zegt of terugzegt, toch? Begrijp me goed, ik wens ook daadwerkelijk het beste.

Het is wat je zegt, deze weken: de beste wensen.

Maar wat zijn dat dan?

Wat wensen we elkaar?

De een wenst een huisje, de ander uitzicht op groen.

De een wenst een fijne nachtrust, de ander een evenement.

De een wenst meer leuke dingen voor jongeren, de ander ook, maar dan niet hier in de buurt.

Ik denk maar zo:

Als het eenvoudig was, was de gemeente niet nodig. Een klein beetje overdreven misschien, maar het punt is denk ik helder.

De tijden zijn spannend, de ruimte schaars en het is best geleden dat het geld zo beperkt beschikbaar was.

Met al die vraagstukken en dingen die opgelost moeten worden is het van belang dat de goede afweging gemaakt wordt.

Dat er knopen worden doorgehakt.

Dat we begrip hebben voor een keuze die niet per se de onze zou zijn.

Dat we soms genoegen nemen met een voldoende, in plaats van een tien.

Maar wat is voor jou dan een tien?

En wat is voor mij dan een voldoende?

Het is belangrijk dat we daar meer zicht op krijgen.

Er begrip voor hebben.

Elkaar leren kennen als mensen.

Niet denken in doelgroepen, niet mensen in een hokje plaatsen.

Vorige week kreeg ik op m’n facebook van iemand de opmerking “je bent pas een vent als je dit of dat vindt”. Lees: je bent pas een echte vent als je het met mij eens bent. Nou nou.

Een van de beroemdere Voorburgers, de filosoof Spinoza, verwoordt het als volgt:

Vrijheid is niet het recht van een mens om te doen en laten wat je wilt, maar vooral een plicht om je te verdiepen in anderen en te leren doen wat het beste is voor iedereen.

Wereldwijd staan democratische waarden onder druk.

Onafhankelijke rechtspraak, onafhankelijke journalistiek & wetenschap. Het is kwetsbaar.

Democratie moeten we met respect behandelen. En dat geldt des te meer voor de mensen die de democratie vlees en botten geven – bestuurders, raadsleden, maar ook rechters, bezwaarschriftencommissies, ombudsmannen.

En voor de mensen die hen ondersteunen, zoals ambtenaren.

Het moet echt klaar zijn met het uitschelden en lastigvallen van collega’s. Verdachtmakingen, bewust verdraaide feiten, scheldpartijen. Gelukkig gebeurt het niet de hele tijd of elke dag, maar toch.

We kunnen niet alleen maar toekijken als het gebeurt.

Geeft me overigens mooi een bruggetje om de politie, boa’s, de brandweer, het jongerenwerk, en de vele collega’s van de gemeente te bedanken dat we het veilig hebben gehouden rondom Oud & Nieuw.

Dank jullie wel, het was hard werken.

Het ‘viel allemaal mee’ dit keer.

Dat kwam voor een heel groot deel door de enorme inzet vooraf.

Het was relatief rustig, ook dit jaar rustiger dan vorig jaar.

Maar toch, het zal je auto of scooter zijn.

Of je woont boven die kelderbox aan de Frisolaan.

Of het is jouw schuurtje in het Oranjekwartier.

Of je zal naast die mensen wonen die zoveel dozen explosieven in huis hadden dat een cirkel van 10 meter rondom hun huis onbewoonbaar was geraakt als het was ontploft. En dat niet op 1 plek in LV, maar meerdere.

Komend jaar gaan we de aanpak bij het aantreffen van explosieven een stuk strenger maken. Dat je bewust zulke risico’s neemt, dat is onverteerbaar.

Iets anders waar we nadrukkelijk mee aan de slag moeten is de weerbare samenleving.

De Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding, Pieter-Jaap Aalbersberg, deed onlangs een indringende oproep aan alle burgemeesters om hun inwoners voor te bereiden op dingen die komen gaan.

Alle onrust in elk NAVO-land is interessant voor onze tegenstanders. En ons land is als doorvoerland voor materieel van NAVO-troepen kwetsbaar. Voor het eerst in lange tijd is de kans daadwerkelijk aanwezig dat Nederland zelf betrokken raakt bij een grootschalig gewapend conflict.

Er worden al lange tijd vrijwel dagelijks aanslagen gepleegd, vrijwel allemaal digitaal. Maar in de Oostzee, in Duitsland, Polen, in Roemenië ook fysiek. En dan bedoel ik niet aanslagen door fanatieke of totaal-verwarde personen. Nee, echt door mensen die namens een vijandig land op pad gestuurd zijn.

De volgende crisis zal – vrees ik – niet per ongeluk zijn. Als op het verkeerde moment slagbomen het wel of niet doen, of stoplichten, of het toiletwater niet meer weg kan. Of de apotheken niet voldoende medicijnen meer kunnen leveren – of ze niet via internet bij hun patiëntendossiers kunnen?

Als het goed is, gaan ook onze Veiligheidsregio’s zich prepareren op een scala aan scenario’s. In landen als Zweden, Finland maar ook Polen en Roemenië zijn ze al jaren verder dan wij. Dat kan ons helpen, als we het maar willen zien en doen.

En dan is er over het hebben van een ‘noodpakket’ al veel gezegd. Ik ga geen handen-omhoog vragen wie dat al op orde heeft.

Ik ben er van overtuigd dat we na Corona mogen zeggen dat het grootste deel van onze samenleving veerkrachtig is.

Dat de meeste mensen wel ongeveer weten wat ze kunnen.

Dat de meeste mensen weten hoe we de eerste dagen doorkomen totdat de hulp gecoördineerd op gang komt.

Komend jaar gaan we in kaart brengen wat en wie voor de verschillende scenario’s nodig is en zijn. Als het gaat om fysieke hulp, maar ook dingen als nazorg en geestelijke bijstand.

Ik denk aan de overheid en hulpdiensten, maar ook aan maatschappelijke organisaties zoals het rode kruis, scouting, de reddingsbrigade, de huisartsen, noem maar op.

Samen weten we veel en kennen we elkaar best wel heel goed. En dat geeft hoop en goede moed. Want dat is van belang voor veel meer dan voor de crisis die misschien wel – en die kans bestaat zeker ook - nooit écht komt.

Laten we verder gaan op de weg van het veerkrachtig en verbonden maken van onze gemeenschap. Daar hebben we op alle mogelijke manieren iets aan.

Investeren in elkaar.

In de onderlinge relaties.

Begin bij je buren, begin in de buurt.

Maak het niet te groot.

Begin klein door er – al is het maar in een klein gebaar - voor de ander te zijn.

Er gebeurt vlakbij zoveel bijzonders en moois om in het licht te zetten. Het is zo belangrijk om daar juist aandacht aan te geven. Als tegenwicht tegen het grote geweld in de wereld.

We zijn hier samen met mensen die gebruik hebben gemaakt van de Vlietwensen – initiatieven die als kern hebben: samen en verbonden.

Mensen van de buurtpreventie-teams,

mensen uit de cultuur, scouting, wijkverenigingen, de reddingsbrigade, service-clubs, de corporaties, en zo voorts!

Hoe meer verbindingen, hoe meer veerkracht. Een praatje in de lift of op de markt, een vriendelijke vraag aan de buurman. Verbinding maken met een ander begint in het klein.

Vriendelijkheid bedwingt elke berg en overbrugt elke afstand. Ook die van taal of leeftijd. Het is echt heel makkelijk – zelfs als je het spannend vindt. Want daarin ben je vast niet alleen.

Voor zover u dat natuurlijk niet allang al deed, dan kan deze bijeenkomst er een mooie plek voor zijn.

Tot slot;

Vorig jaar zijn er vanuit dit huis, en vanuit Swaensteyn, mooie dingen gedaan. Belangrijke besluiten genomen, belangrijke besluiten uitgevoerd.

Voor het komend jaar staat er weer heel veel op de rol. Het laatste volledige jaar voor deze gemeenteraad en wellicht dit College.

Dat alles verdient onze nadrukkelijke aandacht en waardering.

Ik nodig u dan ook van harte uit om het te volgen, in de gaten te houden, mee te doen, en waar nodig ons bij de les te houden.

Samen sterk voor Leidschendam-Voorburg.

Om mee af te sluiten, mensen:

Beste wensen!

En een gezond en gelukkig nieuw jaar!

Beste mensen,

Wat goed om elkaar hier te zien en te ontmoeten!

De allerbeste wensen voor dit nieuwe jaar!

Speciaal welkom voor de jongeren van de focusgroep van Sport en Welzijn. Ik ben blij dat jullie er zijn, jullie hebben mooie plannen voor 2025. Heel goed.

Als u nou denkt, waar heeft ‘ie het over?

Spreekt u ze dan straks even aan?

Heel mooi ook om een flink aantal collega’s vanuit andere gemeenten te kunnen begroeten. Steeds meer realiseren we ons – en gelukkig maar! - dat geen enkele gemeente het meer in zijn of haar uppie kan.

Ook jullie dus: de beste wensen!

De afgelopen dagen heb ik heel wat lopen na te denken over ‘de beste wensen’. Het is bijna routinematig dat je het zegt of terugzegt, toch? Begrijp me goed, ik wens ook daadwerkelijk het beste.

Het is wat je zegt, deze weken: de beste wensen.

Maar wat zijn dat dan?

Wat wensen we elkaar?

De een wenst een huisje, de ander uitzicht op groen.

De een wenst een fijne nachtrust, de ander een evenement.

De een wenst meer leuke dingen voor jongeren, de ander ook, maar dan niet hier in de buurt.

Ik denk maar zo:

Als het eenvoudig was, was de gemeente niet nodig. Een klein beetje overdreven misschien, maar het punt is denk ik helder.

De tijden zijn spannend, de ruimte schaars en het is best geleden dat het geld zo beperkt beschikbaar was.

Met al die vraagstukken en dingen die opgelost moeten worden is het van belang dat de goede afweging gemaakt wordt.

Dat er knopen worden doorgehakt.

Dat we begrip hebben voor een keuze die niet per se de onze zou zijn.

Dat we soms genoegen nemen met een voldoende, in plaats van een tien.

Maar wat is voor jou dan een tien?

En wat is voor mij dan een voldoende?

Het is belangrijk dat we daar meer zicht op krijgen.

Er begrip voor hebben.

Elkaar leren kennen als mensen.

Niet denken in doelgroepen, niet mensen in een hokje plaatsen.

Vorige week kreeg ik op m’n facebook van iemand de opmerking “je bent pas een vent als je dit of dat vindt”. Lees: je bent pas een echte vent als je het met mij eens bent. Nou nou.

Een van de beroemdere Voorburgers, de filosoof Spinoza, verwoordt het als volgt:

Vrijheid is niet het recht van een mens om te doen en laten wat je wilt, maar vooral een plicht om je te verdiepen in anderen en te leren doen wat het beste is voor iedereen.

Wereldwijd staan democratische waarden onder druk.

Onafhankelijke rechtspraak, onafhankelijke journalistiek & wetenschap. Het is kwetsbaar.

Democratie moeten we met respect behandelen. En dat geldt des te meer voor de mensen die de democratie vlees en botten geven – bestuurders, raadsleden, maar ook rechters, bezwaarschriftencommissies, ombudsmannen.

En voor de mensen die hen ondersteunen, zoals ambtenaren.

Het moet echt klaar zijn met het uitschelden en lastigvallen van collega’s. Verdachtmakingen, bewust verdraaide feiten, scheldpartijen. Gelukkig gebeurt het niet de hele tijd of elke dag, maar toch.

We kunnen niet alleen maar toekijken als het gebeurt.

Geeft me overigens mooi een bruggetje om de politie, boa’s, de brandweer, het jongerenwerk, en de vele collega’s van de gemeente te bedanken dat we het veilig hebben gehouden rondom Oud & Nieuw.

Dank jullie wel, het was hard werken.

Het ‘viel allemaal mee’ dit keer.

Dat kwam voor een heel groot deel door de enorme inzet vooraf.

Het was relatief rustig, ook dit jaar rustiger dan vorig jaar.

Maar toch, het zal je auto of scooter zijn.

Of je woont boven die kelderbox aan de Frisolaan.

Of het is jouw schuurtje in het Oranjekwartier.

Of je zal naast die mensen wonen die zoveel dozen explosieven in huis hadden dat een cirkel van 10 meter rondom hun huis onbewoonbaar was geraakt als het was ontploft. En dat niet op 1 plek in LV, maar meerdere.

Komend jaar gaan we de aanpak bij het aantreffen van explosieven een stuk strenger maken. Dat je bewust zulke risico’s neemt, dat is onverteerbaar.

Iets anders waar we nadrukkelijk mee aan de slag moeten is de weerbare samenleving.

De Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding, Pieter-Jaap Aalbersberg, deed onlangs een indringende oproep aan alle burgemeesters om hun inwoners voor te bereiden op dingen die komen gaan.

Alle onrust in elk NAVO-land is interessant voor onze tegenstanders. En ons land is als doorvoerland voor materieel van NAVO-troepen kwetsbaar. Voor het eerst in lange tijd is de kans daadwerkelijk aanwezig dat Nederland zelf betrokken raakt bij een grootschalig gewapend conflict.

Er worden al lange tijd vrijwel dagelijks aanslagen gepleegd, vrijwel allemaal digitaal. Maar in de Oostzee, in Duitsland, Polen, in Roemenië ook fysiek. En dan bedoel ik niet aanslagen door fanatieke of totaal-verwarde personen. Nee, echt door mensen die namens een vijandig land op pad gestuurd zijn.

De volgende crisis zal – vrees ik – niet per ongeluk zijn. Als op het verkeerde moment slagbomen het wel of niet doen, of stoplichten, of het toiletwater niet meer weg kan. Of de apotheken niet voldoende medicijnen meer kunnen leveren – of ze niet via internet bij hun patiëntendossiers kunnen?

Als het goed is, gaan ook onze Veiligheidsregio’s zich prepareren op een scala aan scenario’s. In landen als Zweden, Finland maar ook Polen en Roemenië zijn ze al jaren verder dan wij. Dat kan ons helpen, als we het maar willen zien en doen.

En dan is er over het hebben van een ‘noodpakket’ al veel gezegd. Ik ga geen handen-omhoog vragen wie dat al op orde heeft.

Ik ben er van overtuigd dat we na Corona mogen zeggen dat het grootste deel van onze samenleving veerkrachtig is.

Dat de meeste mensen wel ongeveer weten wat ze kunnen.

Dat de meeste mensen weten hoe we de eerste dagen doorkomen totdat de hulp gecoördineerd op gang komt.

Komend jaar gaan we in kaart brengen wat en wie voor de verschillende scenario’s nodig is en zijn. Als het gaat om fysieke hulp, maar ook dingen als nazorg en geestelijke bijstand.

Ik denk aan de overheid en hulpdiensten, maar ook aan maatschappelijke organisaties zoals het rode kruis, scouting, de reddingsbrigade, de huisartsen, noem maar op.

Samen weten we veel en kennen we elkaar best wel heel goed. En dat geeft hoop en goede moed. Want dat is van belang voor veel meer dan voor de crisis die misschien wel – en die kans bestaat zeker ook - nooit écht komt.

Laten we verder gaan op de weg van het veerkrachtig en verbonden maken van onze gemeenschap. Daar hebben we op alle mogelijke manieren iets aan.

Investeren in elkaar.

In de onderlinge relaties.

Begin bij je buren, begin in de buurt.

Maak het niet te groot.

Begin klein door er – al is het maar in een klein gebaar - voor de ander te zijn.

Er gebeurt vlakbij zoveel bijzonders en moois om in het licht te zetten. Het is zo belangrijk om daar juist aandacht aan te geven. Als tegenwicht tegen het grote geweld in de wereld.

We zijn hier samen met mensen die gebruik hebben gemaakt van de Vlietwensen – initiatieven die als kern hebben: samen en verbonden.

Mensen van de buurtpreventie-teams,

mensen uit de cultuur, scouting, wijkverenigingen, de reddingsbrigade, service-clubs, de corporaties, en zo voorts!

Hoe meer verbindingen, hoe meer veerkracht. Een praatje in de lift of op de markt, een vriendelijke vraag aan de buurman. Verbinding maken met een ander begint in het klein.

Vriendelijkheid bedwingt elke berg en overbrugt elke afstand. Ook die van taal of leeftijd. Het is echt heel makkelijk – zelfs als je het spannend vindt. Want daarin ben je vast niet alleen.

Voor zover u dat natuurlijk niet allang al deed, dan kan deze bijeenkomst er een mooie plek voor zijn.

Tot slot;

Vorig jaar zijn er vanuit dit huis, en vanuit Swaensteyn, mooie dingen gedaan. Belangrijke besluiten genomen, belangrijke besluiten uitgevoerd.

Voor het komend jaar staat er weer heel veel op de rol. Het laatste volledige jaar voor deze gemeenteraad en wellicht dit College.

Dat alles verdient onze nadrukkelijke aandacht en waardering.

Ik nodig u dan ook van harte uit om het te volgen, in de gaten te houden, mee te doen, en waar nodig ons bij de les te houden.

Samen sterk voor Leidschendam-Voorburg.

Om mee af te sluiten, mensen:

Beste wensen!

En een gezond en gelukkig nieuw jaar!"


Door: Peter van der Aar.
Video: Marcel Breeuwsma.
Tekst: gemeentelijke website lv.nl.