"Jacob was lange tijd geleden mijn vierpotige huisvriend. Zodra ik thuiskwam riep ik hem vanaf mijn Schilderwijkbalkon. 
 
Macho, wat ik in die tijd trachtte te zijn, klonk dat niet echt. Probeert u zo’n naam als Jacob maar eens stoer te annonceren. Das niet te doen. Om mijn mannelijkheid nog wat te redden hadden mijn prachtige vriendin en ik een verbastering uitgevonden, zijnde Jacobpienie. 
Dat klonk ook niet top, maar wel beter, vooral wanneer je de laatste twee lettergrepen overdreven nasaal richting achtertuinen en daken schreeuwde. 
Dan kwam hij op een holletje over de daken aangerend, kikke beestje. 
 
Op een dag hing er een stukje staart aan slechts een flintertje huid. Ik trok er aan en had plots het puntje van Jacobs’ staart tussen duim en wijsvinger.
Raar, maar je moet toch verder. Zo ook Jacobpienie, dus deden we dat maar.
Na, volgens bovenstaande belofte, een aantal dagen verder te hebben geleefd
werd de staart verderop ietwat kaal en wit. Er zou toch niet nog een stuk???? 
Wanneer deze cyclus zich in dit tempo voortzette, zou er niet veel meer overblijven van onze geliefde Jacobpienie. Actie was van levensbelang. 
 
“Amputeren” sprak de dierenarts in de oude Wesselstraat. Er zit nu een Lidl.
“We doen dat op deze plek” Zijn hand als een soort van hakmes voor de witte plek zettend. “Nou ja dokter kan dat dan niet een beetje verderop. Wanneer u daar hakt blijft er een soort van lulvormig ding achterop zijn kont staan. 
Kan nou niet echt zeggen dat dat een esthetisch topstukje zal worden.
U kan toch net zo goed aan het begin van die staart hakken, zodat je een soort bokseridee krijgt, ja zo’n hond u weet wel”.
“Neen meneer Out het gaat hier niet om esthetiek maar om noodzaak. 
De bloedvaten in de staart zijn afgekneld dus sterft de boel af.        
Cosmetische ingrepen zijn bij dieren niet toegestaan”. “Ja maar dokter zeg nou zelf, tis toch geen gezicht zo’n ding op zijn rug”. “Neen, meneer Out!” 
 
Bij het afhalen van onze geamputeerde Jacobpienie had hij zowaar een kont als een boxer met zo’n klein stompje achterop. “Verkeerd gemikt” sprak de dokter met een snelle knipoog, aardige kerel.
Jacobpienie deed in de dakgoot al snel weer zijn dubbele flikflak en zo. 
Zelfs zonder staart ging hem dat goed af. Leuk beestje, is nog lang bij me gebleven, die prachtige vriendin overigens niet;-).
 
Tekst: Mink Out. Bundel wellicht snel beschikbaar op: www.conckshop.nl."
 
  
Mink Out is de eigenaar van De Conckelaer in Voorburg. Hij schrijft elke week een column die op zaterdag om 16:00 uur verschijnt op de website van Midvliet.
 
Onderstaand schilderij koos Mink uit om bij zijn column te laten plaatsen.  


                                                                                1920, Raminou Sitting on a Cloth. Suzanne Valadon (1865 - 1938)