"Daar stond ik dan met mijn neus tegen het raam geklemd. Had in het circuit horen fluisteren dat het geen kroeg meer was.

Ik moest het zien, deze plek waar een groot deel van mijn persoonlijkheid was gevormd.
De schok was groot. Totaal gestript van alles wat het ooit zo warm maakte.
De betonnen steunpilaren, naakt en stoïcijns, zwijgen over alles waarvan zij onontkoombaar getuigen zijn geweest. Kale tegels benadrukken de kille vloer.
Een strook van dat hoerige rode ornamentbehang is eigenlijk het enige dat nog aan de betere tijden doet denken. De kast waar Jan zijn spulletjes opborg staat functieloos open. De keukendeur waar menig tosti door kwam zit dicht.
De tussendeur van de achteringang staat wel open, groot pand eigenlijk.

Hier haakte ik mijn eerste vriendinnetjes aan of zij mij, Martin en ik waren de DJ’s. Ieder weekend met mijn platen hiernaartoe sjouwen. De verlaging in het plafond waaronder ik draaide zit er nog. Hier werd ik door jongens en meisjes mee naar buiten gevraagd, beide sekses met zo hun eigen moverende redenen.
Hier deed Frans Trein een denkbeeldige vuurpijl na. Eerst allemaal tssssss roepen, dat was dan zeg maar ff de ontstoken lont, dan fluiten op de vingers als ware het dat de pijl de lucht inspoot en dan allemaal met de handen op de dijen ratelen als de pijl op zijn hoogtepunt zijn kleurenpracht toonde, waarna eenieder uit geveinsde bewondering ohhhhhhhh moest roepen en met de hoofden de vuurpijl volgde, fantastisch. ‘s Nachts gedempter voor de buren.

Hier stond ik achter de bar en leerde hoe dingen wel en niet moesten. Het was één van de leerscholen die je moet doorlopen om voor jezelf te beginnen.
Was een beetje mijn tweede huis. Gezelligheid troef, zullen we maar zeggen. De nodige Hollandse pokertjes gespeeld, gezellig, maar soms ook goed voor een verhitte discussie die Jan of Jopie dan weer moesten sussen.
Na sluit werd er met leuke mensen nog wel eens doorgehaald, dat was eigenlijk het gezelligst, met de gordijnen dicht kwamen de goede gesprekken.
Wanneer een politieauto langsreed taste zijn lichtbundel gluiperig de gordijnen af, dan werd het muisstil, waarna het gesnater weer traag aanzwol.

En nu, nu is het doek definitief gevallen voor dit iconische Voorburgse café.
Ik maak een foto die de desolate sfeer haarfijn weergeeft. Wegrijdend raak ik doordrenkt van weemoed. Dat was het, tis nu met recht een lege kroeg.

Tekst: Mink Out. Bundel De kunst van het kijken 2 bijna uit. www.conckshop.nl." 


Mink Out is de eigenaar van De Conckelaer in Voorburg. Hij schrijft elke week een column die op zaterdag om 16:00 uur verschijnt op de website van Midvliet.

Onderstaande foto koos Mink uit om bij zijn column te laten plaatsen.


                                                                             Een foto van een leeg cafépand