Ik, een regelrechte chaoot ben altijd wel wat kwijt. Zijn het niet mijn sleutels dan is het wel mijn sjaal van de wol van berggeit.

Hoef nu ff niet alles op te noemen, maar de diversiteit is reuze.
Tijdens de afwas luister ik naar ‘Het oog op morgen’.
Buiten is het 0 graden en binnen zit Lucella Carasso, is deze keer de leuze.
Tis weer zo’n avond. Cuno is blijven hangen, de meisjes zijn weg, al een poosje.
Mijn mobiel staat schuin omhoog in een passend kartonnen Nespressodoosje. Eventuele berichten zullen zo niet aan mijn aandacht ontsnappen.
Blijf graag bij. Noem het semi-autisme. Dadelijk wellicht nog heel ff stappen.
Cuno heeft zijn boek nog niet uit, maar gaat toch richting de klamme lappen.
De tijd snelt vooruit. Haastig de afwas er doorheen, daar kan ik mee kappen.
Frituur ff fatsoeneren, gasfornuis ontvetten, vuilniszakken in de kliko, klaar.
Mmmmmmmm, er staat nog aardig wat karton, ook nog ff weggooien maar.

Terug in het café pak ik mijn spullen bij elkaar en wil snel naar mijn fijn huis.
Heb alles, behalve mijn mobiel? Overal herhaaldelijk gekeken, niemand thuis.
Ja zo’n mobiel, u kent dat wel, we hebben er een haat liefde verhouding mee.
Hij verbindt, verslaaft, helpt parkeren, speelt je muziek, druk maar op play.
“Find my Iphone” schiet me te binnen, dit zal me helpen de ellende te stelpen.
Klap mijn laptop open, u begrijpt het wel, grote haast is uiteraard geboden. Voordat een junk hem vindt. U kent die types wellicht, van die doorgeblowde.
Een cirkel markeert de plek van de kartoncontainer. Had ik hem daar gelegd?
Met de laptop in de bestelbus naar de plaats delict. Mijn voorgevoel is slecht.
Bibberend bij een knipperkerstboom tik ik, with love: speel ff een geluidje af.
Van onderuit de container is heel zwak een gedempte stuiterpuls te horen. Wanneer ik de klep open wat luider, maar het klinkt nog steeds erg verloren.

Nu tegen de kerst mijn haatliefde kind bibberend onder in die koude kille cel.
Morgen vroeg uit mijn bed om hem te repatriëren is geen optie of toch wel?
App mijn rechter hand, die al slaapt, of ze m’n kind kan redden in de ochtend.
Ik rij door de sneeuw naar huis, laat hem achter, heel alleen en wegtochtend.
Als oudere man heb ik tussen mijn slaap tastende wandelingen richting toilet.
Plots, op het hal-tafeltje, de verloren phone, engelen hebben deze neergezet.
Avalex had het karton op de stoep gestort, ook het doosje van de koffiepad.
Allen met kerst weer blij, laat de sterren fonkelen, ik ben weer helemaal bij.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl. 


Mink Out is de eigenaar van De Conckelaer in Voorburg. Hij schrijft elke week een column die verschijnt op de website van Midvliet.

Onderstaand schilderij koos Mink uit om bij zijn column te laten plaatsen.